Net geen jaar geleden placeerde ik, Katrien, de Witty Writer van Trooper, mijn toen bijna één jaar oude dochter Suze in haar reisbedje vol speelgoed, mijn zoon Sem (toen bijna 4 jaar) in zijn zandbak en mezelf in onze loungeset in de tuin. Met één oog op hen en één oog op mijn computerscherm gericht schreef ik een blog neer over wat die eerste 25 dagen lockdown (die eerste lockdown, weet je nog?) met mij gedaan hadden. Mannekes, wat was me dat toen. Ondertussen zijn we met z’n allen pandemoe en ploeteren we nog altijd verder alsof we nooit anders gedaan hebben. Alles is in vele opzichten nog hetzelfde als vorig jaar maar toch is het ook anders.

Ik heb het afgelopen jaar bijvoorbeeld aan den lijve ondervonden dat het leven echt geen ponykamp is (en daar mogen we nu toch ook al niet meer naartoe 🙈). Ik heb geleerd hoe hard en onmenselijk het kan zijn om iemand dierbaar te verliezen en te moeten kiezen wie van haar familie en vrienden afscheid van haar mag nemen, want ja, corona en er mogen maar 15 personen op de begrafenis aanwezig zijn. Ik heb geleerd hoe hard je - al een triljoen keer ontsmette - handen kunnen kriebelen om het pasgeboren dochtertje van je zus te willen vasthouden, maar ja, dat mag niet, want... corona. Ik heb geleerd hoe vaak je je (schoon)ouders eens keihard wil vastpakken, maar ja, no can do, want... corona. Ik heb geleerd hoe hard je ernaar kan verlangen om je voeten nog eens onder een restauranttafel te kunnen schuiven, maar neen, die zijn al maanden dicht, want ja... corona. En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Trouwens, dat gezegde ‘It takes a village to raise a child’ klopt dus ook als een bus, hé. De weg naar die village was het afgelopen jaar bijna volledig afgesloten of zelfs onvindbaar. Geen babysits, geen sleepovers bij grootouders, altijd zoeken naar oplossingen om je kinderen meteen na school zelf op te kunnen vangen (en een keigroot gat in de lucht springen als ze bij hun moeke terecht konden),... maar hey, we staan er nog. Wel met veel grijze haren rijker in mijn geval. En ondanks de vele negatieve dingen die corona met zich meebracht, zijn er ook positieve dingen. Zo is er ook een soort rust in ons leven gekomen sinds vorig jaar. Het thuiswerken heeft ervoor gezorgd dat we vroeger aan ons avondeten kunnen beginnen (bye bye avondrush), dat onze was al eens ingestoken wordt tussen twee meetings door (over die kleren effectief in de dressing leggen, zeg ik bewust niets) of dat mijn huis stofvrij wordt terwijl ik dit alles hier aan het typen ben (echt, zo’n robotstofzuiger die ook kan dweilen is de max). Maar ook dat niets nog moet. We moeten nergens meer naartoe en moeten dus ook niet kiezen tussen twee feestjes. Zalig, toch? 

En hoe hard ik ook kan balen over hoe corona ons leven al meer dan een jaar bepaalt, vind ik ook dat ik als mama een jaar gewonnen heb. Ik zei het vorig jaar al na een paar dagen en dat gevoel is alleen maar sterker geworden: ik maak live, vanop de eerste rij, dingen mee met mijn kinderen die ik anders via via had moeten vernemen. Mijn dochter kroop in die eerste lockdown nog niet en ondertussen loopt ze achter haar broer als ware ze Kim Gevaert in haar topperiode, ze leert woordjes aan de lopende band en zie ik haar elke dag voor mijn ogen veranderen. En had je me vorig jaar gezegd dat een kind op een jaar tijd veel kan veranderen, ik zou er het mijne van gedacht hebben, maar amai, het verschil tussen een zoon van bijna 4 en eentje van bijna 5 is immens. De overstap naar een groter bed, zelfstandiger kunnen zijn, zijn eerste liefje, tanden die beginnen uitvallen, Paw Patrol pups die plaatsmaken voor Keelin, Wilko en Vlad van ‘Nachtwacht’,... Mijn kinderen groeien gewoon door alsof er niets aan de hand is en ik heb door corona het voorrecht gekregen om dat van dichtbij te mogen meemaken. Als er dan één ding is waarvoor ik Miss Rona moet bedanken, is het wel dit. En eum, natùùrlijk zijn er dagen dat ik ze achter het behang kan plakken, hé.

Ondertussen begint het erop te lijken dat we de laatste coronahorde eindelijk aan het nemen zijn. We strompelen al wel ne keer, maar dat gebeurt de allerbeste atleten ook soms net voor de meet, dus probeer er samen met mij de goeie moed in te houden. We kunnen nu écht uitkijken naar een zomer vol terrasjes, naar niet moeten kiezen tussen twee feestjes maar gewoon keihard naar allebei gaan, naar ons leven zoals we het kenden,... alleen zijn we nu ietsje wijzer en gaan we nog meer genieten van de zaken die we misschien wel als vanzelfsprekend zagen. Dus: nog efkes volhouden! En in tussentijd ga ik effe uitzoeken hoe ik mijn 32ste verjaardag en de 2e en 5e verjaardag van mijn kinderen voor de tweede keer kan vieren in lockdown. Mocht je ideetjes hebben, laat het mij maar weten, hé! ;-)