Verenigingen zijn de maïzena van Vlaanderen zeggen wij van Trooper altijd, maar just is just: het verenigingsleven kan alleen maar (extra hard) bloeien dankzij het harde werk van vrijwilligers. Zij verdienen het dus echt om eens in de bloemetjes gezet te worden. Vrijwilligers zoals Christel Schollaert (59) bijvoorbeeld. Zij schoot haar zoon Kevin te hulp toen hij, samen met enkele anderen, de werking van voetbalclub Racing Strijpen uit Zottegem op zich nam. 

Kevin, de zoon van Christel, voetbalde al enkele jaren bij Racing Strijpen toen hij zo’n 5 jaar geleden hoorde dat het volledige bestuur van de club ermee wilde stoppen omdat ze het niet meer konden combineren met hun persoonlijk leven. Het bestaan van de voetbalclub werd dus bedreigd en daarom schoot Kevin in actie. “Met een drietal mensen hebben we toen besloten om de club over te nemen. We wilden van nul herbeginnen om Racing Strijpen in leven te houden”, vertelt Kevin. “Ikzelf werd voorzitter en we doen natuurlijk ook alles vrijwillig: de dagelijkse werking, de boekhouding,... Maar toen twee van onze oudere vrijwilligers wegvielen, zaten we met de handen in het haar. Mijn mama Christel bood toen haar hulp aan. Gelukkig! Ze zei: “Jullie zijn jonge gasten, maar jullie kunnen niet alles alleen doen.” Ik ben haar zo dankbaar voor alles wat ze doet. Ze verdient het echt om eens in de bloemetjes gezet te worden.”

Trooper: Vertel eens Christel, hoe is het voor jou allemaal begonnen bij Racing Strijpen?

Christel: “Toen Kevin bij Racing Strijpen begon te voetballen, gingen mijn man en ik natuurlijk af en toe kijken. Ik vond dat meteen een super sympathieke ploeg, die gasten hangen zo aan elkaar. Toen de man die de kantine poetste, besloot om ermee te stoppen, heb ik Kevin voorgesteld om te helpen en die taak op mij te nemen.”

Trooper: Je deed dat toen één à twee keer per maand. Maar ’t is al snel veel meer geworden, hé?

Christel: “Af en toe kwamen ze ook handen tekort achter de toog en ook dat wilde ik wel eens proberen. Ik wist niet of ik wel deftige pinten kon tappen, maar na wat zoeken en oefenen liep het vlot. Ik leg ook vrij snel contact met mensen dus ook achter de toog staan ging mij goed af. Nu sta ik op matchdagen achter de toog van ’s middags tot ’s avonds laat, ik poets, ik help mee met eetfestijnen,...”

Trooper: Je hebt zelfs een bijnaam gekregen!

Christelle: “Ze zeggen op de club altijd tegen mij dat ik de barmoeder ben (lacht). Ik ben echt vereerd dat ze tegen mij zeggen dat ik hun moederke ben. Ik wil ook niet stoefen over mezelf, maar ik kan wel goed mee met de jonge gasten. Als er een feestje is van de club sta ik samen met hen op de dansvloer. Ik kan niet dansen zoals hen, maar ik huppel dan een beetje mee (lacht).”

Trooper: Ik hoor het aan alles wat je zegt: je doet graag wat je doet bij Racing Strijpen.

Christel: “Ik doe dat met gans met mijn hart en met super veel plezier. Ik zou er alles aan doen om ervoor te zorgen dat de club kan blijven bestaan. Da’s iets dat Kevin en ik al zeker met elkaar gemeen hebben. Ik heb al tegen mijn man gezegd dat ik zo graag achter de toog sta dat we misschien een café moeten openhouden.”

Trooper: Je werkt naast je vrijwilligerswerk bij club ook nog altijd.

Christel: “Ja, ik poets nog halftijds in een school. Dus ’t is poetsen daar, poetsen op de club en poetsen thuis (lacht). Ik ben 59 jaar oud en ik voel wel dat het allemaal minder snel gaat dan vroeger. En ik krijg op de club ook hulp van enkele spelers.”

Trooper: Het afgelopen jaar lag het verenigingsleven vaak stil. Mis je het niet?

Christel: “Ik moet eerlijk zeggen dat ik vorig jaar een slecht jaar heb gehad. Mijn man heeft het coronavirus gehad en is er erg aan toe geweest. We dachten echt dat we hem kwijt waren en eigenlijk kwam het mij goed uit dat de kantine niet moest opgehouden worden. Maar vorige week hadden we een take-away op de club en daar heb ik terug meegeholpen.”

Trooper: Zie je het jezelf nog lang doen?

Christel: “Zolang als ik het kan en mag, wil ik het graag blijven doen, want ik doe het echt met heel mijn hart. Ik was ook echt aangedaan van de bloemetjes die ik gekregen heb. Ik had dat echt niet verwacht. Ik ben het bestuur van Racing Strijpe dan ook erg dankbaar dat ze mij in de bloemetjes willen zetten.”

Het is dankzij mensen als Christel dat verenigingen hun belangrijke taak kunnen blijven doen: “De maïzena van Vlaanderen zijn”. Wil jij ook zo een held dringend aangeven? Stuur een mailtje naar nieuwtjes@trooper.be en wij doen vrijwillig de rest.