Het is een dag in januari 2011 wanneer er aan de deur wordt gebeld bij Evi. Het is de politie. “Het spijt ons, uw man is overleden”, vertellen ze. Eén zin die het leven van Evi en haar kinderen voor altijd zou veranderen. Ondertussen zijn we tien jaar verder. Evi trotseerde de storm en wilde iets doen met haar ervaring. Het was de start van Odos.

Trooper: Evi, waar staat Odos voor?

Evi: “Odos staat voor Ouders die opnieuw starten. Iets wat ik zelf noodgedwongen heb moeten doen en waarin ik andere ouders die ook opnieuw moeten beginnen, door een overlijden, door een scheiding of omdat ze een nieuw samengesteld gezin vormen, wil bijstaan.”

Trooper: Jij moest opnieuw starten door het overlijden van je echtgenoot.

Evi: “Dat klopt. Mijn man en ik hadden een heel normaal leven, we waren getrouwd, hadden twee kinderen van 4 en 1 jaar oud, gingen werken en waren actief in heel wat verenigingen. We hadden een rustig, kabbelend leventje, zeg maar, maar we hadden nog heel wat plannen en dromen voor de toekomst. Dat kabbelend beekje werd plots een kolkende, woeste rivier toen op een dag in januari 2011 de politie plots aan de deur stond en ze me vertelden dat mijn man was overleden. Die eerste dagen en weken na zijn dood waren een rollercoaster. Ik moest een begrafenis regelen, maar ik had dat nog nooit gedaan. Hoe begin je daaraan? En hoe ga je door zo’n rouwproces? Het was allemaal nieuw voor mij.”

Trooper: Je kreeg veel steun, maar merkte ook dat het leven voor iedereen snel weer gewoon doorging. 

Evi: “Na de begrafenis hernam iedereen inderdaad al snel zijn oude leven. De wereld draaide verder, terwijl ik wou dat ze gewoon even zou stoppen. Ik had weinig energie, net genoeg om ervoor te zorgen dat onze kinderen eten hadden, maar daarna stopte het. En net op dat moment wacht helaas ook een enorme berg administratie. Als ‘langstlevende echtgenote’ heb je heel wat dingen die je moet regelen: bankzaken, de mutualiteit, je moet naar de notaris, verzekeringszaken,...”

Trooper: En ook daar hebben weinig mensen kaas van gegeten natuurlijk.

Evi: “Toen ik eindelijk de moed had gevonden om erin te vliegen, stuitte ik op andere problemen. Dienst A heeft eerst nog formulier X nodig om iets in orde te brengen, maar dat formulier moet van dienst B komen en die wachten op dienst C en D die op formulier Z wachten. En daarbovenop weten diensten A, B en C wel tot in de puntjes hoe hun eigen dienst werkt, maar vraag hen niet om de link te leggen naar een andere dienst, want dan slaan ze tilt. Met andere woorden: je moet het gewoon allemaal zelf maar uitzoeken, want er was gewoon geen begeleiding op dat vlak. De energie die je moeizaam bij elkaar hebt opgespaard is meteen weer weg.”

Trooper: Jij wil anderen nu bijstaan met de kennis die jij vergaard hebt.

Evi: “Ja, ik dacht: als die hulp niet bestaat, moeten we het zelf maar doen. Ik wil het net dat kleine beetje draaglijker maken. Ik wil ook een luisterend oor bieden, maar ik ben natuurlijk geen rouwtherapeut of een psycholoog. Maar door alles wat ik heb meegemaakt, en door de achtergrond van mijn studies rechtspraktijk, ben ik wel erg goed in het ontwarren van administratieve en juridische kluwens. Dat is dus een taak die ik graag (deels) van mensen wil overnemen.”

Trooper: Je helpt niet alleen mensen wiens partner overleden is. 

Evi: “Ik kwam met veel andere alleenstaande ouders in contact, waaronder mensen die alleen kwamen te staan door een scheiding of relatiebreuk. Dat is natuurlijk een ander verhaal dan wanneer je weduwe wordt, maar er zijn ook veel gelijkenissen: er is een verwerkingsproces waar je door moet en je moet op zoek naar een manier om opnieuw te starten. Ik heb om die reden ook een postgraduaat bemiddeling in familiezaken gevolgd. Ik vind het ook positief dat ik hierin geen ervaringsdeskundige ben, omdat dat ervoor zorgt dat ik objectief kan blijven en dus niet te betrokken raak.”

Trooper: Ook mensen die een nieuw samengesteld gezin vormen, kunnen bij Odos terecht.

Evi: “Ik vorm zelf sinds enkele jaren een nieuw samengesteld gezin met mijn kinderen, mijn nieuwe partner en zijn kinderen en weet dus wat de onwaarschijnlijk boeiende, soms fijne, soms moeilijke, dynamiek is van een nieuw samengesteld gezin. Met Odos wil ik ouders op een positieve manier ondersteunen bij de nieuwe start die ze maken.”

Trooper: Je doet dus meer dan mensen helpen bij het papierwerk dat bij zo’n nieuwe start komt kijken.

Evi: “Ik bemiddel ook, dus ik probeer tot een overeenkomst te komen tussen bijvoorbeeld ex-partners. Ondertussen is Odos min of meer een fulltime job geworden voor mij, we werken in onze vzw met drie personen, maar het inhoudelijke werk doe ik alleen.”

Trooper: Waarvoor gebruiken jullie het geld dat jullie inzamelen via Trooper?

Evi: “We willen Odos echt uitbouwen tot een platform rond jong partnerverlies en we willen dat mensen zo snel mogelijk weten dat wij bestaan. We proberen dat al te doen via begrafenisondernemers, via palliatieve diensten,... die mensen een kaartje kunnen meegeven met onze gegevens op. We zouden ook graag eens een grote barbecue organiseren om alle mensen die we kunnen helpen hebben eens samen te brengen.”

Trooper: Merken jullie bij Odos het corona-effect? Dat er meer scheidingen zijn door de lockdown.

Evi: “Het is toch wel drukker, ja. We krijgen ook meer vragen als ‘wat moet ik allemaal regelen als ik uit elkaar wil gaan?’. Wat positief is, is dat we merken dat mensen veel beter voorbereid zijn. Misschien omdat ze iets meer tijd hebben om alles uit te zoeken.”

Trooper: Bedankt om je verhaal met ons te delen, Evi. We wensen jou nog heel veel succes in alles wat je doet.

Wil jij meer informatie over Odos? Neem dan eens een kijkje op hun website. Je kan natuurlijk ook altijd voor Odos troopen via hun Trooperpagina.